środa, 9 lipca 2014

Spełniam marzenia/pragnienia :-)))

Kiedyś powiedziałam, że swoje marzenia spakowałam w walizki i wysłałam Odrą do morza-pewnie leżą gdzieś na dnie wyżarte do cna przez sól morską i do niczego nieprzydatne. Przy tym pakowaniu chyba jedno z marzeń/pragnień przeoczyłam-czy podświadomie, czy przez nieuwagę, bo wtedy jeszcze nie robiłam list pakowaczych. I tak zostało sobie jedno malutkie plącząc mi sie po życiorysie (nie poprawiać).

Od dawien dawna pełniłam w mojej rodzinie funkcję fryzjerki maszynkowej. Jechałam więc tą maszynką po głowach ojca, dziecka, obu mężów, czasem nawet kolegów , czyniąc ich skalpy miłe dla oka na długość 3 do 4 milimetrów. Te skalpy nie oka. I cały czas trzymając maszynkę w dłoni i za każdym razem, kiedy wpadała mi w oczy leżąc w danym momencie bezużytecznie, miałam w głowie myśl: jakby to było, gdybym sama się bzyknęła... Myśl powoli przeradzająca się w marzenie/pragnienie kwitła we mnie przez lat około 20.
I tak dwa tygodnie temu po bzyknięciu niemęża nie odłożyłam maszynki do pudełka. Nałożyłam najdłuższą nasadkę i stanęłam przed lustrem... Uczucie niesamowite:-). Mam tu na myśli uczucie dotyczące samego aktu bzyknięcia sobie włosów. Na 25 mm. Efekty zaś są dalekie od oczekiwanych. Te nędzne resztki, które mi pozostały po kilku miesięcznym intensywnym wypadaniu okazały się mieć sporą indywidualność. W moim zamierzeniu miały płasko leżeć na głowie-no i leżą, ale tylko niektóre. Część twardo stoi na baczność, przez co całość sprawia wrażenie zaniedbanej łąki w wysoką trawą, co to część tej trawy leży leży, a część stoi. Przykład z trawą jest dla lepszej wizualizacji mojej stylizacji, nieprawdaż :-). Dodajmy że to leżenie/stanie nie jest zgodne z miejscem, które byłoby ku tym czynnościom najwłaściwsze...Wysłałam zdjęcie mojemu Sisterowi zaraz po wykonaniu na sobie tego zabiegu, na co Ona z pełną powagą powiedziała, że jest nieźle.
Pytanie brzmi: dlaczego na koniec rozmowy parsknęła śmiechem???? Mogę tylko w swej naiwności domniemywać, że coś jadła i dajmy na to akurat wtedy zakrztusiła się. Z wrażenia jak mniemam. Bo przecież Własna Rodzona Siostra nie śmiałaby się ze mnie. Wręcz nie śmiałaby się śmiać :D !!!

I tak o to doszedłwszy do pointy: czy warto spełniać marzenia/pragnienia? Jak się patrzę na siebie w lustro, to uczucia do koafiury nie są tożsame z uczuciem, jakie mnie przepełniało podczas ścinania włosów.
Lecz maszynka wciąż mnie kusi, bo włosy nie zęby i odrastają. Do pewnego momentu oczywiście :-))).