czwartek, 31 grudnia 2015

Dosiego Roku:-)

Jako że jedyne błyski jakie na stanie posiadam, to lampki choinkowe migocące w oknie w rytm bez mała dyskotekowy i jedyny strzał jaki mogłabym oddać, to strzał z szampana, którego z przyczyn oczywistych nie oddam, więc cichutko i spokojnie wejdę sobie w Nowy Rok, bowiem kocham fajerwerki, ale mojego psa kocham jeszcze bardziej :-)).

Wszystkim moich najmilszym czytaczom życzę, aby nadchodzący rok był równie dobry jak stary, a jeśli stary był beznadziejny, to żeby nowy był lepszy, żeby wszystkie Wasze sprawy znalazły swoje dobre zakończenia, żeby spełniły się marzenia te małe i te duże, a zdrówko zawsze było takie jak trzeba. I żebyście na swojej drodze spotykali tylko samych dobrych ludzi-takich jakimi sami jesteście:-)

A że mieszkam w Germanii to na Wasze oczy przekazuję germański symbol szczęścia: świnkę z koniczynką

oraz skoro jestem Polką to również kominiarza


i hmmm butelkę szampana w rozmiarze około 2 cm :D


Dosiego Roku Kochani :-)))))

środa, 16 grudnia 2015

Zaległości-sprawa, sprawa i po sprawie

Jako że był to cel nadrzędny odwiedzin Wrocławia, w sądzie byłam pół godziny przed czasem.
Gdzieś tam w odmętach ponurego gmaszyska znalazłam kiosk i nabyłam ukochany zabijacz czasu mianowicie "Detektywa". Później odnalazłam stosowną salę, sprawdziłam czy wiszę na ścianie i oddałam się lekturze. Chwilę później kątem oka dostrzegłam Rozwiedzionego z teczuszką w dłoni w celu zastraszenia przeciwnika  dodania sobie powagi. Obiektywny głos w mojej głowie skonstatował, że no no karwasztwasz nieźle facet się trzyma, subiektywny poradził strzelenie barana w najbliższą ścianę i przypomniał po co tu jestem. Rozwiedziony krążył wokół mnie, krążył a że żadnej innej baby w podobnym do mojego wieku nie było, podszedł, podał dłoń wilgotną i zimna niczym ryba (yeehhh :((( ) i rzekł błyskotliwie:Tak myślałem (no paczcie państwo myślał), że to ty.
No niestety ja- odrzekłam równie błyskotliwie z trudem hamując odruch wytarcia ręki o spodnie.
(Jak rany zawsze miał takie łapy? ). Dialog zdechł w zarodku, Rozwiedziony oddalił się w kierunku sali, a ja zaczęłam gryźć z nerwów paluchi-gdzie u diabła jest moja adwokat? Ja prosz państwa chętnie poddam się ponownym sindbadowym torturom ale w jakimś bardziej rozrywkowym celu, a nie po raz kolejny w tej idiotycznej sprawie. Gorączkowo myślałam jak załatwić, żeby było dobrze i bez ponownej wycieczki, kiedy nadszedł czas na wejście do sali rozpraw. Wkurzona jak nie wiem co wstałam, a z ławki obok poderwało się pacholę w odblaskowych adidaskach, z damska beżową torebką w dłoni i rzekło; paniW? Nie wiedziałem, że pani będzie, jestem pani adwokatem, przyszedłem w zastępstwie. Jakie karwasztwasz nie wiedziałem? Przecież informowałam mejlowo? Że będę? Na to wepchał się Rozwiedziony, czym niezwykle uradował chłopaczka w odblaskach, że tak wszyscy są obecni. Już po chwili okazało się, że pacholątko to nie taki cherubinek jak go malują, a wredna i złośliwa maupa, tak wredna że aż pożałowałam, że wtedy kiedy najbardziej potrzebowałam adwokata, nie było go u mojego boku. Ale do brzegu tzn. to do orzeczenia. Sędzina sprawdziwszy kto zacz na sali przystąpiła do pracy na wstępie oznajmiając, że nie rozumie sensu tej sprawy (he he nie ona jedna), ale skoro sprawa jest należy ją rozpatrzyć. I wzięła się za Rozwiedzionego.
Czy pan zna treść pozwu? -zapytała
Tak znam-rzekł on z pozycji siedzącej
Pan wstanie jak pan mówi do sądu-przywołała go do porządku, przebijając balon buty Rozwiedzionego
Yyyyyy przepraszam-rzekł on i wstał, całkowicie odarty z bezczelnej pewności siebie i mnąc swoją teczuszkę. Zawsze tak było, jak trafił na silniejszego od siebie.
No to co pan ma do powiedzenia?
Eeeeeee że wszystko co tam napisane to prawda.
W tym momencie wszystkim (z wyłączeniem Rozwiedzionego) obecnym na sali szczęki opadły do podłogi i tak pozostały. Pierwsza ogarnęła się sędzina.
Może pan powtórzyć?
No tak wszystko co tam napisane to prawda. Że to i to i to i tamto też. Parsknęłam śmiechem, protokolantka spuściła głowę w dół, sędzina schowała usta w dłoń, a pacholę obok mnie zdumionym głosem zadało retoryczne pytanie: to po co w takim razie jest ta sprawa? Sędzina wyśmiawszy się w mankiet przystąpiła do dalszego odpytywania- a kiedy rozwód był ( w tym momencie spojrzała na mnie z politowaniem, że tak długo z nim wytrzymałam-dobrze, że nie popukała się w czoło) i czy wiedział o tej sprawie. No przecież, że nie wiedział-rzekł on, a ja zacisnęłam zęby, żeby czegoś mu nie powiedzieć. A że to nie była sedziaannamariawesolowska w polsacie, to dałam radę. Pokręciłam tylko głową, co zyskało jak mniemam szacunek u sędziny, bo widać było, że spodziewa się awantury.
Potem dwukrotnie zapytała czy Rozwiedziony nie wnosi żadnych roszczeń, a on dwukrotnie zaprzeczył. W tym czasie pacholę w odblaskach szykując się do swojego wystąpienia zapytało mnie swawolnym szeptem: mogę o tych pieniądzach powiedzieć, mogę? No pewnie że mógł-co sobie będę rozrywki żałować :-). Sędzina zwróciła się do Rozwiedzionego, czy chce jeszcze coś powiedzieć, na co on odrzekł iż chce dodać, że to mieszkanie należało do rodziców żony (byłej, byłej wymamrotałam pod nosem) i zawsze (od czasu przydziału) należało do mojej rodziny. I dodał:-).
Na to wstał pacholaczek i po adwokacku powiedział, co miał powiedzieć, po czym zapytał:
Mówił pan, że nic o sprawie nie wiedział. A przecież zarówno syn i jak i żona ( była, była wymamrotałam) kontaktowali się z panem w tej sprawie.
No było tak. Syn zadzwonił i kazał iść do urzędu iść jakiś papier podpisać, a żona (była, była wciąż protestowałam) zadzwoniła do mnie, rozmawialiśmy jakieś piec minut i straszyła mnie sądem-poskarżył się sędzinie Rozwiedziony głosem małego płaczliwego dzieciaczka.
No dobrze-rzekło pacholę w odblaskach, mówił pan że żadnych roszczeń nie wnosi, to w takim razie dlaczego zażądał pan od nich 15 000 zł?
Czerwony jak burak i malutki jak wrocławskie krasnoludki Rozwiedziony odrzekł, że to miało być takie rozliczenie honorowe.
Honorowe co? -zapytała sędzina
Rozliczenie-odparł Rozwiedziony.
 Zostawiłem żonie (byłej do jasnej cholery) pralki, lodówki i inne takie. Zostałem bez niczego, goły i bosy-zaskamlał dramatycznie.
Sędzina ponownie wyśmiała się w makiet, przypomniała, że zostawił byłej (he he) żonie i dziecku dobre warunki do życia I nakazała mowę.
Końcową?-upewniło się zdumione pacholę w odblaskach.
Końcową-z mocą odrzekła ona.
Mowa się odbyła, zapytany na zakończenie Rozwiedziony czy ma jeszcze coś do powiedzenia, zaskamlał że prosi o zwolnienie z kosztów, bo i tak już jest pokrzywdzony (no biedaczek doprawdy) i zostaliśmy wyproszeni z sali, bo sąd udał się na naradę. Nie naradzał się długo, wróciliśmy, sąd powtórzył, to co powiedział na początku, że ta sprawa w ogóle nie powinna mieć miejsca i że przepis który wtedy obowiązywał jest niedorzeczny. I ukłony wielkie żegnam państwa.
Wyszliśmy z sali, pacholę w odblaskach cieszyło się że takiej ekspresowo wygranej sprawy jeszcze nie miało, między nas wcisnął się Rozwiedziony ze swoją rybą i pożegnaliśmy się, miejmy nadzieję na wiekiwiekufament.

Tak na marginesie-nie wiem co kierowało tym idiotą, że doprowadził do tej sytuacji-wiara, że go do sądu nie podamy, czy chęć ujrzenia na własne oczy jak też mnie czas posunął?
Hmm...



poniedziałek, 14 grudnia 2015

Zaległości-o spotkaniu Poduszki z wiadomo kim-cześć III czyli powrót do domu

Poduszka już bez żadnych dodatkowych przeszkód pomijając wątpliwą atrakcję w postaci kilometrowej kolejki do wceta na CPN, któraż to kolejka spowodowana była zlotem baaaaaardzo dużej ilości Sindbadów na w/w CPN. Sindbady wucety wewnętrzne posiadają, co to im się światełko od razu zapala przy otwarciu drzwi, jednakowoż częste ostrzeżenia ŚZP co by za często z nich nie korzystać ajużtodrugietoboszbrońwcale jak i również rozbuchana wyobraźnia Poduszki na temat tego, co tam być może się znajdować, sprawiły że wizja normalnej  przyznajmy szczerze nawet czystej toalety na stałym gruncie była zbyt kusząca, by z niej z rezygnować. Toteż Poduszka nie zrezygnowała, swoje odstała, popatrzyła na rodaków w ilości hurtowej, której to ilości dawno nie widziała, posłuchała narodowych wrzasków typu "dziesieujuwpychaszjatustałem" i oddawszy co miała oddać, z uśmiechem na ustach przywitała ojczyznę.
Zostawiając dywagacje fizjologiczne na boku, Poduszka przyjrzała się kolejnej atrakcji o której zapomniała wczesnien napisać, mianowicie Poduszce ucharakteryzowanej na typ hiszpański w wieku zbliżonym co własnego (Poduszki oczywiście), co to na kruczoczarnych długich włosach spinkę w rozmiarach bez mała mantyli posiadała zdobną w "brylanty i inne kamienie śchlachetne" i któraż to drogę calutką gromkim głosem opowiadała kim to ona nie jest, jej nikt nie powie oraz na próby dyskretnego uciszania kulturalnie odpowiadała, że to hotel nie jest i jak kto chce spać, to niech se ten hotel wynajmie i na której Poduszka ćwiczyła sarkazm i ironię z racji braku innych rozrywek. Hiszpanka czuła, że jest obiektem kpin, jednakowoż jej prostactwo i chamstwo skutecznie blokowało podejrzenia, że coś może być na rzeczy i nakręcała się coraz bardziej. Pod koniec podróży wyjęła zestaw małej pacykary i narzuciła nowy tynk na poprzednią warstwę, oznajmiając przy tym, że musi się do ludzi przygotować, na co wrodzona uprzejmość naszej Poduszki zmuszona była powiedzieć, że nawet dwie fabryki farb i porcelany razem wzięte niewiele mogły by zdziałać, wywołując tym samym salwy śmiechu innych Poduszek. (ogarnij się kobieto, bo nigdy nie wrócisz). Jednak każda podróż ma swój kres i Poduszka szczęśliwie dojechała do miejsca przeznaczenia. Bez żalu pożegnała Sindbada Autobusiarza i gnąc się na ukochanych wrocławskich brukach przy ciągnięciu walizki, co to gibała się w te i nazad jako że bruki nad wyraz nierówne były, dotarła szczęśliwie do przystanku tramwaju nr 11 w kierunku na Oporów, który zawiózł ją do jej protoplasty.

POWRÓT DO DOMU

sie odbył prawie normalnie. Poduszka uznała, że w dniu 31. października tłoku w Sindbadzie Powrotnym wcale a wcale nie będzie albowiem azaliż i ponieważ ukochani rodacy stać będą na grobach swych bliskich w dniu następnym i Poduszka będzie mogła rozwalać się po siedzeniach jak jaka Pierzyna Wyprawna co najmniej. Niestety ukochani rodacy zawiedli i nie stali w dniu następnym, tylko w dniu odjazdu zapchali Sindbada na full. Dla odmiany znów mocno opóźniony Autobusiarz miał na swym pokładzie kompetentnego młodego człowieka, co to sprawnie poupychał Poduszki i ich bagaże na właściwe miejsca i prędko dał znak do odjazdu. Generalnie tak wszystko świetnie ogarniał, że na miejsce przeznaczenia dojechaliśmy półtorej godziny wcześniej, co było miłym prezentem od Sindbada, albowiem jeśli Poduszce wydawało się, że pierwszy Sindbad był niewygodny, to u Powrotnego nie bardzo wie jak nazwać "komfort" podróży. Dla przykładu:
Poduszka prawie wszystko ma za krótkie; jak już wiemy szyję, oraz ręce i nogi tudzież, bo jak wsiada do samochodu, to se musi fotel ma maksa przysunąć co by pedałów i kierownicy dosięgnąć, z tym że żeby wysiąść musi ten fotel odsunąć, bo inaczej się zakleszcza na stałe hre hre hre. Za to braki w długościach nadrabia na obwodach wszelakich. Hojnie bardzo nieprawdaż. Więc generalnie nie powinna mieć problemów sindbadowo-siedzeniowych. A jednak. Widząc obok zgiętą w pół sąsiadkę z kolanami bez mała pod brodą, w prostocie swej i nieświadomości pomyślała, że siedzenia z przodu są rozłożone. Grzecznie zatem poprosiła siedzące z przodu Poduszki z złożenie foteli z uwagi na absolutny brak miejsca. Te równie grzeczne jak nasza Poduszka zrozumiawszy sytuacje (albowiem miały z przodu taką samą), zaczęły mocować się z siedzeniami, które za nic nie chciały się złożyć. Komisyjnie uznając, że siedzenia są zepsute, zatrzymały przechodzącego pilota i poprosiły zbiorczo o pomoc w złożeniu. Jakież było ich zdumienie, kiedy okazało się, że siedzenia są ZŁOŻONE!!!!!
Tak więc zdumiona Poduszka (co to wiemy, że wszystko ma za krótkie) przesiedziała w pozycji na baczność calusieńką drogę, bowiem luz pomiędzy jej kolanami a siedzeniem wynoszący mniej więcej 2 cm, nie sprzyjał żadnym siedzeniowym manewrom. Aż żal było patrzeć na ludzi z mniej więcej normalnymi wymiarami,co to siedzieli poskręcani na swoich miejscach. Na szczęście dla Poduszki litościwi kierowcy skrócili podróż i zamiast planowanych 11 godzin, jechali 9,5.


Tak na marginesie-czytałam opinie o Sindbadzie zanim wykupiłam bilety. Były złe.
Jednakże uznałam, że ludzie jak to ludzie przesadzają, bo tak już mają. Niestety nie przesadzali.
Swego czasu wiele razy podróżowałam autobusami po Polsce i w żadnym mimo, że były stare i leciwe nie było takiej ciasnoty!. Raz jeden jedyny autobus stary chrychot z Ostrołęki do Ostrowi miał zepsute ogrzewanie i albo było lodowato, albo ukrop z tym, że podróż trwała godzinę i autobus ten zatrzymywał się po okolicznych wioskach. Miejsca jednakże było w nim dość i personel w postaci kierowców albo dwóch zawsze uprzejmy i kompetentny nawet jak pierwszy raz w życiu widział bilet z internetu-powiedział wtedy (ten personel): ja się nie znam, będzie się pani najwyżej tłumaczyć kontroli. Miejsce z biletu czeka wolne. Proszę siadać i miłej podróży. A podróż trwała 14 godzin, bo jechałam z Ostrołęki do Koszalina. Że nie wspomnę (a wspominam) o Polskim Busie, który jest wręcz limuzyną. Nie zarzekam się, że nigdy do Sindbada nie wsiądę, bo los lubi płatać figle, ale będę szukać alternatywnych metod komunikacji, bo to co oni oferują pasażerom to zgroza i koszmar.

A Poduszka z Podróżnym Kocykiem w bezpiecznym miejscu odreagowują przeżyty stres....

                                                                                                     Koniec :D

niedziela, 6 grudnia 2015

Zaległości- o spotkaniu Poduszki z Sindbadem Autobusiarzem-cz.II zobaczymy czy ostatnia

Poduszka wraz z Kocykiem zasiedli sobie na siedzeniu nr 34 i rozejrzeli się dookoła siebie. Inne Poduszki dziarsko zajmowały swoje miejsca poganiane przez ŚwietnieZorganizowanąPilotkę, która po kolejnym siedzeniowym zamieszaniu, bo jej się numeracja siedzeń dla odmiany nie zgadzała, powoli zbliżała się do granic histerii. Nasza Poduszka z uznaniem zobaczyła, że na ekranie małego telewizorka leci jakiś film sensacyjny, który wyglądał na dobry, ucieszyła się też, że ten telewizorek ma  blisko siebie, bo wiecierozumiecie wzrok już nie ten, przezornie upewniła się, że Sindbad Autobusiarz na pewno jedzie do Wrocławia i spokojnie oddała się konsumpcji czekolady kokosowej wydobytej z niezbadanych czeluści małej damskiej torebki. Jak wygląda mała damska torebka wiedzą wszystkie panie, a jeden pan miał przyjemność dźwigać nosić ją za Poduszką we Wrocławiu i do której Poduszka wciąż dokładała nowe zakupy. A wcale nie ubywało miejsca. Mniej więcej w czasie drugiego rządka czekolady coś zachromotało, na telewizorku błysnęło białym światłem, poraziło wzrok Poduszce, która zaczęła mieć obawy o bliskość z telewizorkiem i z głośnika popłynął głos Świetnie ZorganizowanejPilotki, która przywitała nowych pasażerów, pożegnała starych (he he rychło w czas) i zapowiedziała, że po krótkiej prezentacji filmowej dotyczącej Sindbada Autobusiarza rozpocznie obchód w celu wypisania biletów i zebrania stosownej za te bilety odpłatności. Niestety, niestety telewizorek błyskał białym światłem niczym latarnia morska wprost w oczy siedzącej (a jakże) w odpowiedniej odległości Poduszce. Zanosiło się na ciężką noc...Po jakiś dwóch godzinach znów coś zachromotało i głos ŚZP oznajmił, że padł im komputer pokładowy, ale bez obaw będę starli się go naprawić. Hmm przed poduszką było jeszcze 9 godzin błyskania i nawet czekolada kokosowa nie była wstanie poprawić sytuacji. ŚZP przeleciała się po autobusie zbierając dane z dowodu osobistego-na pytanie dlaczego żąda dowodu, odrzekła że musi wiedzieć, że to właściwa Poduszka jedzie, a nie jakaś inna co się podszywa pod właściwą i dobrowolnie skazuje na podróż z Sindbadem Autobusiarzem. Po następnej godzinie z lekka zahipnotyzowaną białym błyskającym światłem z transu wybudziła ŚZP przynosząc bilet. Po następnej godzinie kiedy i Kocyk zaczynał objawiać stany hipnotyczne, nadeszła pora płacenia. Żądana kwota była zgodna z tą z rezerwacji, toteż Poduszka uiściła ją bez grymasów i ponownie zapadła w swój trans, wpatrzona w strzelający na biało telewizorek. Po następnej godzinie ( a była już 2 w nocy) coś na krańcach świadomości zadało Poduszce pytanie: A bilet kretynko sprawdziłaś???? Poduszka nie obruszyła się na kretynkę, tylko sięgnęła do czeluści swej torby, rostworzyła bilet, a tam jak byk stało, że powrotny Sindbad odjeżdża z Wrocka o 18.30, a nie jak było na rozkładzie i zostało potwierdzone przez rezerwację o 21.30. Piekłoiszatani rzekła Poduszka i chwyciła telefon w dłoń modląc się o to, by Autobusiarz przebywał wciąż na terytorium Germanii, albowiem azaliż i ponieważ ma taką sieć (Poduszka ma nie Sindbad), co to nie jest drogo do Polski i po Germanii, ale zabójczo drogo w rołmingu.
Się udało i Poduszka uzyskała informację, że wciąż nadal i nieustająco Autobusiarz odjeżdża o 21.30 koniec kropka i Poduszka ma się zwrócić do swej pilotki co to wiemy, że jest ŚwietnieZorganizowana. Cóż innego wyjścia nie było i Poduszka cierpliwie czekała na swoją kolej ( przed nią było jeszcze jakieś 5 godzin jazdy to miała czas na czekanie) a ŚZP roznosiła w tym czasie gorące napoje myląc herbatę z kawą, wodę z kolą, a raz nawet podając niezamówiony czerwony barszczyk zamiast zamówionej kawy z mlekiem. W końcu nadeszła kolej Poduszki, która bardzo grzecznie (bo już i tak czuła się jak wredna starucha co to czepia się siedzeń, dowodów i żądająca zniżek emeryckich he he) zapytała czy aby ŚZP nie pomyliła godziny na bilecie? Zimno już trochę i czekanie na dworze nie bardzo  tegotam... ŚZP rzuciła okiem na bilet i rzekła, że w istocie źle napisała, wzięła bilet i poszła. Na następne mniej więcej dwie godziny. Sen odszedł od Poduszki jakby go kto przegonił i zaczęły się próby znalezienia wygodniejszego miejsca, żeby się jakość ukryć przed strzelającym na biało telewizorkiem, bo wciąż próbowano uruchomić komputer i filmik. Cel do jakiego była przeznaczona Poduszka a mianowicie po złożeniu na pół miała podtrzymywać głowę, nie został osiągnięty albowiem azaliż i ponieważ musiałaby to być głowa żyrafy osadzona na jej dłuuuuuuugiej szyi, natomiast jako skuteczna podpora kręgosłupa po zsunięciu  się z siedzenia sprawiła się znakomicie.
Tak więc pół zwisająca, podparta i otulona ciepłym Kocykiem Poduszka przywołała sen, bo od dłuższej chwili zaniechało błysków, czekolada z kokosem powoli zamieniała się napój czekoladowy bezpiecznie ukryta w małej damskiej torebce upchniętej w nogach przy samym jak się później okazało  grzejniku, gdy nagle błysnęło i głos bez mała trąby jerychońskiej zagrzmiał filmem reklamowym, bo właśnie udało się odpalić komputer. Poduszka z pewnym zainteresowaniem obejrzała (bo nie miała innego wyjścia) w/w filmik, z którego dowiedziała się, że mogła sobie siedzenie wysunąć na środek oddalając się niniejszym od chrapiącego sąsiada, bo o odchylaniu nawet nie pomyślała z uwagi na osoby z tyłu i postanowiła wykorzystać zdobytą wiedzę w drodze powrotnej.  Spać już nie poszła, bo zaczynało ją dopadać przeziębienie a i ukochany Wrocław z każdym obrotem kół Sindbada Autobusiarza był coraz bliżej...
                                                                                                               CDN


P.S. Jak to jest możliwe, żeby nadrobić 40 minut opóźnienia ? Pewnie kosztem przerw na trasie, chyba że Sindbady Autobusiarze mają Czasozmieniacze jak Hermiona...

wtorek, 1 grudnia 2015

Zaległości-o spotkaniu Poduszki z Sindbadem niekoniecznie Żeglarzem

Poduszka opuściwszy rezydencję z kartonu, udała się w towarzystwie Podróżnego Kocyka do wielkiej aglomeracji na spotkanie z Sindbadem Autobusiarzem. Poduszka rozbestwiona kartonową przestrzenią swojej pierwszej  rezydencji, naopowiadała głupot Podróżnemu Kocykowi jak to im miło będzie i wygodnie, kiedy już spotkają się z Sindbadem Autobusiarzem. Po przybyciu na miejsce zbiórki zdumiona Poduszka ujrzała kłęby gryzącego dymu wydobywające się z tylnych otworów Sindbada. Stłumiwszy w sobie okrzyk zgrozy jednocześnie przymuszając mamroczący pod nosem Kocyk do zamknięcia kocykowej paszczy, Poduszka podeszła z pytaniem o kierunek do pracownika Sindbada. Ku jej uldze nie był to jej Sindbad, bo ten jechał całkiem w całkiem inne miejsce. Czas płynął, planowana godzina odjazdu dawno minęła, Sindbad Autobusiarz nr 1 wciąż i nieustająco produkował kłęby gryzącego dymu (Poduszka była ciekawa kiedy odpowiednie służby zaczną interweniować), kiedy na przystanek przeznaczony dla JEDNEGO Sindbada, podjechał następny-niestety wciąż nie ten, na którego czekała Poduszka. Teraz już dwa Sindbady stały w centrum miasta i dymiły niemiłosiernie.
Zaczadzony Kocyk ironicznie dogadywał Poduszce w kwestii jej oceny tego co miłe, a zdegustowana Poduszka gryzła palce na myśl, że może pomyliła godziny albo co się stało innego i nie pojedzie, a przecież choćby się waliło i paliło, ona musiała dziś wyjechać. Jednakowoż każda udręka ma swój kres i po prawie 40-minutowym nerwowym oczekiwaniu na przystanek dla JEDNEGO Sindbada, na którym jak wiemy  stały już dwa, wjechał trzeci już właściwy. Jako że trzeci Sindbad również dymił okrutnie, to przez chwilę zrobiło się jak w Krakowie podczas smoka, o którym Poduszka czytała w internecie. Roztworzyły się drzwi, następnie uniosły klapy luków bagażowych i bardzo niewyraźne zmazy objuczone torbami, udały się do Sindbadów jeden i dwa, które jak się okazało były skomunikowane z Sindbadem trzy i na niego oczekiwały. Dlaczego w kłębach dymu, tego Poduszka już się nie dowiedziała. When the smoke is going down nieprawdaż, rozpoczął się załadunek. Poduszka wraz z Kocykiem otrzymali od pilotki nr siedzenia 33 i polecenie udania się wraz z bagażami na lewą stronę autokaru. Po wyjaśnieniu drobnej nieścisłości w postaci trzech innych osób którym przedzielono siedzenie nr 33, Poduszka z Kocykiem zostali przegonieniu przez kierowcę na prawą stronę autokaru wprost pod pędzące samochody. Szczęśliwe nikomu nic się nie stało, bagaże zostały sprawnie zapakowane do luku, niektóre na dodatek były ważone, szczególnie te które na oko wydawały się kierowcy ciężkie, w celu uiszczenia dodatkowej opłaty, przy czym kierowca okiem nie ważył, tylko taką wagą, co to na haczyk się zaczepia i podnosi do góry ( nie pamiętam jak ta waga się nazywa). Poduszka nie odpuściła sobie widoku pracowitego kierowcy, co to giął się pod ciężarem niektórych waliz, bohatersko podnoszonych jedną ręką do góry i na dodatek lekko dyndających. Kocyk cofnął swe wcześniejsze wypowiedzi i ramię w ramię z Poduszką czekali na to co nieuniknione. Nieuniknionym była olbrzymia plastikowa biała waliza rozmiarów małej szafy, którą to walizę próbowano zważyć na dyndającej wadze. Kierowca dźwignął raz i nic, dwa i nic, trzy-waliza lekko drgnęła, majtnęła się na boki i co było właśnie nieuniknione-majtnęła kierowcą. Kierowca z byka zaatakował Sindbada, potrząsnął głową i zaniechał ważenia. Dopłaty też nie wziął.
Poduszka wraz z Kocykiem wdrapali się po schodach i usiadłwszy na swoim miejscu nr 34 już bez dodatkowych osób, zaczęli oczekiwanie na ŚwietnieZorganizowanąPilotkę w celu uiszczenia opłaty za przejazd...
                                   

                                                                                                             CDN...