Wielka Majówka A.D.2012:-)

Rzecz miała miejsce w 2012 r.
Na fali ekhm, ekhem cierpienia (ironicznie) spowodowanego zaginięciem niemęża będącego wówczas mężem, kiedy to nie jadłam, nie piłam, nie spałam a jedynie podtrzymywałam funkcje życiowe z uwagi na obecność kociego- psiego upiora, który skutecznie odwracał moją uwagę od czarownych planów zejścia z tego łez padołu w sposób ostateczny, więc na tej fali weszłam sobie na czat tematyczny związany z alkoholizmem i współuzależnieniem. Nie spałam, byłam sama, zwierzaki nie były chętne do rozmowy, bo to nie wigilia była, to sobie czatowałam całymi nocami. Poznałam wtedy wyjątkowych ludzi, którzy nadstawiając wirtualne rękawy przyjmowali fontanny moich łez. Trwało to parę miesięcy. Powoli uspokajałam się, próbowałam przyjmować do siebie prawdy o alkoholizmie i o tym, co mnie może czekać u boku alkoholika.
Jednak najbardziej przemówiła do mnie historia życia opowiedziana przez młodą matkę alkoholiczkę.
Nie zacytuję jej tutaj. Ale to co mi opowiedziała, pozwoliło zrozumieć, że nigdy niepojmę tego, co dzieje się w głowie osoby uzależnionej, a podejmowanie takowych prób doprowadzi do obłędu. Mojego.
Od tego czasu maleńkimi kroczkami rozpoczął się proces mojego zdrowienia.
Goście odwiedzający ten czatowy pokoik od jakiegoś czasu organizowali zloty, zawsze podczas długiego majowego łikendu. Pojechałam i ja.
Nie wiem czego oczekiwałam. Raczej nie tego, co mnie spotkało, w końcu jechałam na spotkanie z zupełnie obcymi mi ludźmi znanymi tylko z wirtualnego świata:-). Zlot odbył się w Mielnie. Na dzień dobry pierwsze najtrudniejsze zadanie-dopasowanie znanych sobie nicków do twarzy. I pierwsze ciepłe uśmiechy i miłe słowa w moim kierunku. Niewymuszona serdeczność. I oczekiwanie na kolejnych uczestników zlotu z ciekawością, jacy się okażą. I kiedy czekaliśmy na ostatnią uczestniczkę zlotu, która na dodatek miała być moją wspólmieszkanką w pokoju, moi nowi przyjaciele postanowili sobie ze mnie zażartować.
Opisali moją współlokatorkę jako strasznie jędzowatą i wielką babę. Hmm... W naszym pokoju była wersalka i młodzieżowe łóżko. Wybrałam do spania to ostatnie, bo uznałam że wielka i jędzowata baba może mieć problem ze spaniem na za małym łóżku i problem, że jej tej większej wersalki nie odstąpiłam...
Tak się skupiłam w tym czekaniu na babę, że przegapiłam przyjazd drobnej kobietki. Wyraz mojej twarzy kiedy podeszła do mnie po klucz od pokoju-bezcenny. Na tej wielkiej wersalce w naszym pokoju trudno było ją zobaczyć :-).
To były najwspanialsze 4 dni w moim życiu od bardzo dawna. Dni pełne poważnych rozmów, żartów, waty cukrowej, spacerów po plaży, ogniska i piosenek z gitarą. Dni bez alkoholu. Tak po prostu. Bo można świetnie bawić się bez wspomagaczy. W Mielnie znów zaczęłam się śmiać, a naładowania pozytywną energią starczyło mi do października ubiegłego roku. W zeszłym roku nie pojechałam z powodu braku funduszy. W tym pojadę, bo moi przyjaciele postanowili sprawić mi cudowny prezent. Do odebrania za trzy tygodnie :-)).

Lepsze niż prozac :-))

I musowo nadmorski gofr fullwypas :-))