Pół roku w Germanii czyli na co mi się przydało chlanie niemęża

Z okazji niedzieli i odrobiny czasu będzie barokowo.Osoby o słabych nerwach proszone są o czytanie na raty:-)))

 

Już nie uważam, że cena która muszę zapłacić za to jaką osobą się stałam, jest za wysoka. Za dobre rzeczy trzeba odpowiednio zapłacić-w tym przypadku spłata kredytów spadła całkowicie na moje barki, niemniej jednak warto było. 4 lata terapii sprawiły, że moje podejście do życia uległo zmianie.

Dla normalnych ludzi kiedy im jakiś plan nie wypali, normalnym jest wymyślenie nowego. Dla osoby zaburzonej zawalenie się planu jest dramatem i powodem do załamania. Dla normalnej osoby wiedza, że czasem trzeba wybrać tzw. mniejsze zło, żeby potem było lepiej nie jest niczym szczególnym. Dla osoby zaburzonej taki wybór nie jest możliwy, bo ona wcale nie widzi możliwości jakiegokolwiek wyboru. Nawet jak kto jej palcem pokazuje. Normalne osoby potrafią powiedzieć innej osobie, że dotąd możesz działać, a dalej to sorki ale wara, bo to mój teren. Osoby zaburzone idąc na terapię pytają o szkolenie z asertywności, zupełnie nie przyjmując do wiadomości, że jak się wcieli w życie to co wyżej napisałam, żaden kurs nie jest potrzebny. Wiem to, bo sama tak mam:-).

I słyszę to bardzo często do niemęża w postaci zdań typu "jesteś wredna"czy "czepiasz się". Wredność polega na tym, że wymagam. Wymagam żeby z psem na spacery wychodził, obiady gotował, śniadania robił, żeby po sobie posprzątał. Czepiam się o pracę, niezapłacone rachunki czy niepotrzebne wydatki. Czepiam się o całokształt. Mam prawo, bo to ja dźwigam ciężar życia w Germanii, to ja przy znikomej znajomości języka znalazłam i dostałam pracę, ja załatwiłam sobie kurs niemieckiego finansowany z EFS ( czy z niego w najbliższym czasie skorzystam to już inna sprawa), ja znalazłam polskiego lekarza ogólnego, ja emalią umówiłam się na wizytę u ortopedy też polskiego, ale sekretarkę mają germańską i po germańsku maila musiałam napisać i później odpowiedzieć,ja na niemieckim portalu znalazłam mu pracę, ja sobie znalazłam póki co kurs niemieckiego przez skypa, ja czytam i domyślam się co przychodzi w urzędowej korespondencji, w końcu ja załatwiłam mu odwyk. Bo owszem dwa razy zapił. Za pierwszym razem załamałam się, ale pomogła mi Olasia od serniczka, która na szczęście nie jest już moją koleżanką, za drugim razem zaczęłam szukać mieszkania. Znalazłam ale pierwsze za drogie w utrzymaniu, w drugim nie można mieć zwierząt, bo przecież Reksinka nie zostawię. Skoro już tu jest ze mną, zostanie do swej śmierci kiedyś tam. Było mi bardzo ciężko, bo latanie z psem po fizycznej harówie jest męczące, ale dałam radę. Póki co mieszkam z niemężem, bo mnie na to mieszkanie stać, a i on lata z pieseczkiem więc mi lżej. I ...wymagam. W nowym mieszkaniu będę musiała wszystko co do życia potrzebne kupić, więc mus będzie w soboty popracować, ale za to zyskałam coś bezcennego-moje zen:-).

Bo właśnie tego chciałam, kiedy Ewa na początku terapii pytała nas czego chcemy. Chciałam wiedzy o sobie. Bo wiem, że na cuda trzeba pracować, bo wiem że dam radę, bo jestem silna-wiem to na 100%, bo nie wymyślam czarnych scenariuszy, tylko mam plan awaryjny na wypadek niepowodzenia. Bo nie będę wstydziła się wrócić do Polski, gdyby było trzeba, bo nie żyję już życiem niemęża co widać w ostatnich postach-wcale o nim nie piszę, bo w końcu spotkałam się ze sobą. Jeszcze walczą we mnie dwie Edyty, jeszcze tamta próbuje przejąć kontrolę i znów wrzucić te fajniejsza w dół depresji, jednak ta nowa ja nie poddaje się. I jest jej coraz więcej:-))).

Bo chcę żyć w myśl zasady, że szklanka jest do połowy pełna, a ja nie jest, to znaleźć takie rozwiązanie żeby była :-))))