Zakochana idiotka czyli listy z urzędów.

ZAKOCHANA

Kiedyś miałam marzenia. Malutko ich było, bo przecież takie jak ja nie mogą mieć marzeń.*
Właściwie żadne się nie spełniło - po za dwoma. Wymarzyłam sobie domek z ogródkiem na prowincji, dużo miejsca dla psa i kota, zieleń wokół. W tym domku chciałam mieszkać z wyjątkową osobą u boku-z kimś kto mnie będzie kochał i dla którego będę najważniejsza na świecie. W domku miało pachnieć pieczonym ciastem i dobrym jedzonkiem przygotowywanym dla rodziny i przyjaciół. Bo plan był taki, że latem młodsi będą spać pod namiotem, ciut starsi w pokoiku na stryszku,a ci całkiem dorośli w pokoju gościnnym.
Miało być jak u Klarki Mrozek, Anki Wrocławianki i Wsóweczki:-). Takie tam marzenie. Już wiem, że się nie spełni.
Na początku 2008 roku poznałam sympatycznego mężczyznę. Był miły, kochany, sympatyczny, zaradny, inteligentny, błyskotliwy i co tam jeszcze sobie pozytywnego wymyślicie, to właśnie taki był.Coś mnie lekko w duszy uwierało w związku z nim, ale pomyślałam, że się czepiam. I miał domek z ogródkiem, gdzieś tam daleko. Codziennie rano budził mnie na dzień dobry. Popołudnia spędzaliśmy na skypie. Przyjeżdżał do mnie co dwa tygodnie i za każdym razem rozstania były coraz trudniejsze. W końcu powiedział, że czas zdecydować-jeśli chcemy być razem muszę przyjechać do niego. On ma chorą matkę, której nie zostawi a związki na odległość na dłuższą metę nie wychodzą. Po za tym zbliża się zima, trzeba palić w piecu. Mama sobie nie poradzi a na siostrę nie ma co liczyć. Przyjechałam do niego. Było ciężko dogadać się z teściową, ale on potrafił tak pokierować sprawami, że żadna z nas nie czuła się odrzucona.A to rzadka umiejętność.Problem stanowiła jego siostra, która buntowała matkę przeciwko mnie ale i to udało się zmienić. Jego matka zrozumiała, że z naszej strony będzie miała troskę i opiekę, a z mojej- służbę domową.
I naprawdę była chora- trzy razy w tygodniu dializy i na dodatek miała woreczek stomijny. Postępująca choroba nerek sprawiała, że była coraz mniej sprawna. Zajmował się matką jak najlepsza pielęgniarka: mył, oklepywał, zmieniał pampersy, a kiedy sama nie mogła już tego robić-wymieniał woreczki.
 Chciałabym móc napisać, że żyłam sobie jak w bajce ale... Ale było to ale. Teściowa od wielu lat handlowała lewym alkoholem. Różne mety ludzkie przychodziły dniami i nocami na zakupy. Kiedy warknęłam raz na sikającego na podwórku żula, usłyszałam, że to klient i mam być grzeczna. Zatkało mnie. Jakie miła, jakie grzeczna?
Zostało mi wyjaśnione, że takich "sklepików" jest w okolicy sporo i trzeba uważać, że klienty nie odeszły.
Byłam w szoku. W międzyczasie znalazłam pracę i wyjechałam na szkolenie. Przed wyjazdem zapowiedziałam memu miłemu, że jak wrócę, monopolowy ma być zlikwidowany. Albo nie wrócę.
Już wtedy powinnam stąd uciekać, ale jako zakochana idiotka nie zrobiłam tego, przecież on taki kochany był... Zgodnie z moim żądaniem handelek zakończono. W domku zrobiło się cicho i spokojnie, do teściowej dotarło, że ja jej nie wróg, swojej córce powiedziała, że ja jestem lepsza i żeby przestała przyjeżdżać i mi dokuczać-słowem zrobiło się normalnie. Gdzieś tak na początku grudnia zaczęła podpytywać, czy aby na pewno zostanę z jej synem. Byłam tymi pytaniami cokolwiek zaskoczona ale potwierdziłam, że owszem zostanę. I wtedy padła propozycja, że ona to wszystko co ma, zapisze na mnie. Jakie na mnie? Przecież ma syna i córkę!. Pomysł w swej istocie wyśmienity, został jej wypersfadowany przez wysokość opłat notarialnych, bo w końcu obcą osobą dla niej byłam. W związku z powyższym cały swój majątek przepisała darowizną na swego syna. Na niewinne pytanie o córkę, odpowiedziała, że córka swoje już od niej dostała, a po za tym, to my się nią opiekujemy, więc nam się należy.Na zakończenie śpieszę donieść, że córka matki nie odwiedziła przez ponad pół roku, ani razu nie była u niej w szpitalu, a kiedy ją zawiadomiliśmy, że być może nadchodzi czas pożegnania, przyjechała dopiero na pogrzeb. W tym miejscu kończy się geneza ZAKOCHANEJ. W następnej części narodzi się IDIOTKA.

                                                   
*Dziś uważam inaczej. Nie zmienia to faktu, że marzeń już nie mam.